COLUMN | Doe het toch maar
In deze Radbode (pagina 12-15) lees je vijf prachtige verhalen van collega’s. Verhalen met een duidelijke rode draad: de onverschrokkenheid van Marian die haar vrienden eerlijk vertelt wat ze nodig heeft; de dapperheid van Eva’s patiënt om toch opnieuw een ingrijpende hersenbehandeling aan te gaan; een IC-patiënt die besluit dat het genoeg is en zijn laatste tijd ten volle beleeft.
Moed – een van de kardinale deugden. Belangrijk voor mensen die hier als patiënt over de drempel stappen met onzekere tijden in het vooruitzicht. Op hun kwetsbaarste moment leggen ze hun leven soms letterlijk in handen van anderen. Het is een voorrecht om belangrijk werk te kunnen doen, maar het brengt grote verantwoordelijkheid met zich mee – of dat nu gaat om het voorkomen van cyberaanvallen of het brengen van slecht nieuws. Ook dat vergt moed.
Ik denk vaak aan de woorden van Babs Gons. Haar dichtbundel Doe het toch maar leest als een opdracht, een duwtje in de rug om, ondanks het gewicht van die verantwoordelijkheid, toch die stap te zetten. Je uitspreken als iemand over je grenzen gaat. Toch weer durven opereren nadat je een complicatie hebt meegemaakt. Aan collega’s laten zien dat iets je raakt.
Om met Gons te spreken:
“als ode aan het leven
aan de liefde
aan de tegenzin
aan de twijfel
doe het toch maar
Moedig voorwaarts in het nieuwe jaar.”